vrijdag 10 juli 2020

Gemeentezang: Catrien en Nelleke Posthumus Meyjes
Orgelspel bij binnenkomst:
‘Ich ruf zu dir’ Johann Pachelbel (1653-1706)

Welkom en ontsteken van het licht
 
Bemoediging en groet
Onze hulp is in de naam van de Heer
die hemel en aarde gemaakt heeft,
die altijd trouw blijft aan het verbond
dat hij met ons sloot.
 
Genade zij u en vrede van God, onze Vader,
en van Jezus Christus, de Heer.
Amen.
 
Psalm 139: 1

Persoonlijke woorden door Jacqueline, Dick en Johan 
 
Gezang 807: 1 en 2

2.  De bomen hebben wortels               
de bomen mogen stevig staan          
maar mensen moeten verder gaan.           
De bomen hebben wortels                
maar mensen gaan voorbij.
 
Schriftlezing: 1 Corinthiërs 13: 1 – 13

1. Al ware het, dat ik met de tongen der mensen en der engelen sprak, maar had de liefde niet, ik ware schallend koper of een rinkelende cimbaal.
2. Al ware het, dat ik profetische gaven had, en alle geheimenissen en alles, wat te weten is, wist, en al het geloof had, zodat ik bergen verzette, maar had de liefde niet, ik ware niets.
3. Al ware het, dat ik al wat ik heb tot spijs uitdeelde, en al ware het, dat ik mijn lichaam gaf om te worden verbrand, maar had de liefde niet, het baatte mij niets.
4. De liefde is lankmoedig, de liefde is goedertieren, zij is niet afgunstig, de liefde praalt niet, zij is niet opgeblazen,  5 zij kwetst niemands gevoel, zij zoekt zichzelf niet, zij wordt niet verbitterd, zij rekent het kwade niet toe. 

6. Zij is niet blijde over ongerechtigheid, maar zij is blijde met de waarheid. 
7. Alles bedekt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verdraagt zij. 
8. De liefde vergaat nimmermeer; maar profetieën, zij zullen afgedaan hebben; tongen, zij zullen verstommen; kennis, zij zal afgedaan hebben. 
9. Want onvolkomen is ons kennen en onvolkomen ons profeteren.
10. Doch, als het volmaakte komt, zal het onvolkomene afgedaan hebben. 
11. Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, voelde ik als een kind, overlegde ik als een kind. Nu ik een man ben geworden, heb ik afgelegd wat kinderlijk was. 
12. Want nu zien wij nog door een spiegel, in raadselen, doch straks van aangezicht tot aangezicht. Nu ken ik onvolkomen, maar dan zal ik ten volle kennen, zoals ik zelf gekend ben. 
13. Zo blijven dan: Geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde.